5 ივნისი
Isolation, why people do it? what is their purpose, examples from Nietzsche's work.
Word of the day: Unicity - Uniqueness; oneness.
🌃 ღამე
იზოლაცია
ინდივიდების ტენდეცია საზოგადოებისგან იზოლირებისკენ არის რთული ფენომენი, რომელიც საუკუნეების განმავლობაში არსებობდა და ამით არა ერთი ფილოსოფოსიც დაინტერესებულა. მარტოობისადმი ეს მიდრეკილება, შორს არის პიროვნების უბრალო უცნაურობისგან, ის ასახავს ღმა ეგზიისტენციალურ, ფსიქოლოგიურ და სოციალურ ძალებს, რომლებიც აყალიბებენ ადამიანის მდგომარეობას. ამ თემის შესწავლისას კარგი იქნება ჩავუღრმავდეთ ადამიანის ბუნებას, ხასიათს და გამოვიკვლიოთ ურთიერთქმედება ინდივიდის შინაგან სამყაროსა და გარე ზეწოლას შორის, რომელიც მათ იზოაციისკენ უბიძგებს.
ფრიდრიხ ნიცშე
თუმცაღა მისი ნაწარმოებები ჯერ საკმარისად არ განმიხილავს და ნაკლებად ვარ იდეოლოგიის "მცოდნე".
დისტანციის დაცვა ადამიანებისგან მრავალ რამეს შეიძლება ნიშნავდეს, როგორიცაა შიში, გაუგებრობა და სხვა მათი კატეგორიები და ქვეკატეგორიები. მოდი განვიხილთ ეს თემა როგორც Übermensch-ის (ზეადამიანის) მხრიდან, ნიცშეს კონცეფციისა და ნახირის მორალის მისი კრიტიკის კუთხიდან. კაცობრიობის უმრავლესობა უღიმღამო მდგომარეობაშია, ბრმად იცავს საზოგადოების ნორმებსა და ღირებულებებს მათი წარმოშობისა და მართებულობის კითხვის ნიშნის დაყენების გარეშე. როგორც "ასე იტყოდა ზარატუსტრა"-შია ნახსენებია, უმაღლესი ადამიანი იშვიათია, მაგრამ თუ ის შემთხვევით მოვა, პატივს სცემენ მას არაკეთილსინდისიერად. მართლაც განსაკუთრებული ინდივიდი, პოტენციური "ზეადამიანი", აღმოჩნდება წინააღმდეგობაში მასებთან, რომელთა შესაბამისობა და თვითკმაყოფილება ახშობს მის პიროვნულ ზრდას.
ჩემი აზრით, ისინი, ვინც იზოლირებულნი არიან, ხშირად ზუსტად ისინი არიან, ვინც თვალს ადევნებენ ჩვეულებრივი მორალის სიცარიელეს. მათ ნიჰილიზმის უფსკრულში ჩაიხედეს - იმის გაცნობიერება, რომ ტრადიციულმა ღირებულებებმა დაკარგეს აზრი და თანდათან უჩნდებათ საკუთარი ფასეულობების შექმნის სურვილი. თუმცა, ეს პროცესი არსებითად ცალმხრივია. "სიკეთესა და ბოროტების მიღმა"-ში, ადამიანის ყოველი არჩევანი ინსტიქტურად ისწრაფვის ციტადელისა და კონფიდენციალურობისკენ, სადაც ის თავისუფალია ბრბოსგან, ხალხისგან, უმრავლესოისგან. მაშასადმე, იზოლაციონისტი არ გარბის საზოგადოებისგან სისუსტის გამო, არამედ უკან იხევს, რათა შექმნას უფრო ძლიერი, უფრო ავთენტური "მე".
უფრო მეტიც, მე ვიტყოდი, რომ თანამედროვე სამყარო, თავისი აქცენტით თანასწორობასა და კონფორმულობაზე, განსაკუთრებით მტრულადაა განწყობილი (განსაკუთრებით ინდივიდების მიმართ). "Die fröhliche Wissenschaft"-ში (The Gay Science) ნიცშე წუხს, თანამედროვე იდეებმა, რომლებსაც სურთ შექმნან სამეფო, სადაც ყველა ერთნაირი იქნება, მნიშვნელოვნად გაზარდა მარტოობის ტანჯვის მიდრეკილება. პარადოქსულია, როდესაც საზოგადოება ხდება უფრო ჰომოგენიზირებული, ისინი, ვინც არ ერგება ფორმებს, გრძნობენ კიდევ უფრო დიდ მოთხოვნილებას უკან დაიხიონ, ეძებონ სივრცეები, სადსაც მათი უნიკალურობა განაგრძობს სუნთქვას.
"ადამიანი ფიქრობს საათით ხელში, მაშინაც კი, როდესაც ადამიანი ჭამს შუადღის სადილს, როდესაც კითხულობს საფონდო ბირჟის უახლეს ამბებს." ეს მუდმივი აჩქარება, ეს გარეგანი რიტმების დამორჩილება ინდივიდებს საკუთარი სურვილებსა და ინსტიქტებსგან აშორებს და აქცევს მარტოობას აუცილებელ თავშესაფრად.
თუმცა, რაც მთავარია, ძნელია დავინახოთ იზოლაცია, როგორც მიზანი. ჩემთვის მარტოობა არის ზეადამიანის განვითარების ეტაპი, დრო, "შვა მოცეკვავე ვარსკვლავი" სანამ დაბრუნდები სიბრძნის გასაზიარებლად.
"ასე იტყოდა ზარატუსტრა"-ში მთვარი გმირი მთიდან ჩამოდის და აცხადებს: "დავიღალე ჩემი სიბრძნით, ისევე როგორც ფუტკარმა, რომელმაც ძალიან ბევრი თაფლი დააგროვა; მის ასაღებად მჭირდება გაშლილი ხელები".
ჭეშმარიტი თვითრეალიზაცია, ჩემი თვალთახედვიდან, საბოლოოდ მოითხოვს სხვებთან ურთიერთობას.
გაგრძელება იქნება...
Last updated